Πρωταγωνιστές οι Ανώνυμοι
Τετάρτη 9 Ιουλίου 1980 ………41 χρόνια πριν
Όλα κυλούσαν ήρεμα τις προηγούμενες ημέρες ,με κάποιες μικρές ,μικρές δονήσεις. Τα σχολεία έχουν κλείσει και σαν παιδιά είμαστε μέσα στην ανεμελιά και στο παιχνίδι. Μπάνια στην Θάλασσα, ποδήλατο, ποδόσφαιρο, τσιλίκα τσιλικάρι, μακριά Γαϊδούρα, μπίλιες, κρυφτό μήλα ,κ.α. Από την άλλη οι γονείς μας προσπαθούσαν μέσα από το δύσκολο μεροκάματο και τις αγροτικές δουλειές να βγάλουν τα προς το ζην. Δύσκολα χρόνια.
Αλμυρός Βόλου. Ώρα περίπου 05:30 τα ξημερώματα.
Ακούω την Μητέρα μου και τον Πατέρα μου να φωνάζουν ερχόμενοι προς εμάς……..Σηκωθείτε σεισμός!!! Πεταχτήκαμε από τα κρεβάτια μας έντρομοι, ακούγοντας την βοή και μετέπειτα το γερό κούνημα του Εγκέλαδου. Ο μεγαλύτερος αδελφός μου παίρνει αγκαλιά την μικρή μας αδελφή. Βγαίνουμε γρήγορα έξω στην αυλή του σπιτιού με πολύ φόβο. Από την γειτονιά ακούγονται φωνές και κλάματα. Ο σεισμός ήταν στα 5,8 Ρίχτερ και ήταν ο πρώτος. Μετά από λίγα δευτερόλεπτα (1.5 λεπτό) έρχεται ο δεύτερος σεισμός που ήταν κατά πολύ μεγαλύτερος και καταγράφηκε στα 6,5 Ρίχτερ. Κάποιοι μιλούσαν για μέγεθος 6,9 Ρίχτερ. Ο Θεός έβαλε το χέρι του και έγινε ο πιο μικρός σεισμός πιο μπροστά. Τρέμει η γη , δεν μπορούμε να κουνηθούμε ,λες και έχουμε κολλήσει στο έδαφος .Κόβεται το αίμα. Είναι η πρώτη φορά που ζούμε κάτι τόσο τρομακτικό. Ακούμε μέσα στο σκοτάδι βροντές ,κλείνουν τα φώτα από τα σπίτια ,από τους στύλους της ΔΕΗ. Τότε δεν υπήρχε ενημέρωση το τι πρέπει να κάνεις σε περίπτωση σεισμού. Οι σειρήνες χτυπούν δυνατά, το ίδιο και οι εναπομείναντες καμπάνες από τις εκκλησίες. Επικρατεί χάος παντού, η σκόνη έχει κυριεύσει την πόλη. Αρχίζει να ξημερώνει και αυτό που αντικρίζουμε είναι αδιανόητο. Οι κόποι μιας ζωής χαμένοι μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα. Οι άνθρωποι έκλαιγαν που έχαναν το βιός τους, αλλά από την άλλη ευχαριστούσαν το Θεό που ήταν ζωντανοί.
Έχουν πέσει πάρα πολλά σπίτια , τα σχολεία, κτίρια ,κολόνες της ΔΕΗ. Οι τρεις Εκκλησίες της πόλης , ο Άγιος Νικόλαος , ο Άγιος Δημήτριος και ο Ιερός Ναός της Ευαγγελίστριας έχουν υποστεί ολικές ζημιές.Μόνο τα ιερά τους είναι όρθια!!!. Στα χωράφια βλέπεις να έχουν ανοίξει μεγάλες ρωγμές και αρκετοί δρόμοι έχουν ανοίξει στην μέση. Οι περισσότεροι δρόμοι είναι κλειστοί από τις πέτρες και τους τοίχους. Οι δονήσεις συνεχίζονται η μια πίσω από την άλλη. Τρέμει η γη και μαζί με αυτήν και όλοι εμείς , ανήμποροι να κάνουμε κάτι. Ακούς όλους τους μεγαλύτερους ανθρώπους να μιλάνε μεταξύ τους και να λένε : Ευτυχώς που έκανε πιο μπροστά τον μικρότερο σεισμό και μας βοήθησε ο Θεός και έτσι βγήκαμε ζωντανοί έξω από τα σπίτια μας, αλλιώς θα είχαμε πολλούς νεκρούς. Καταφτάνει ο Στρατός στα σχολεία , ο Ερυθρός Σταυρός ,θυμίζει πολεμική ταινία. Οι άνθρωποι τους βλέπουν και παίρνουν θάρρος ,δύναμη. Βλέπετε τότε δεν υπήρχε επικοινωνία και ενημέρωση. Ότι μάθαινες από την τηλεόραση στα δύο κανάλια που είχε , την ΕΡΤ και την ΥΕΝΕΔ ,( άνοιγαν στις 18:00 το απόγευμα με τον Εθνικό ύμνο και έκλειναν ξανά στις 00:00 πάλι με τον Εθνικό ύμνο) είτε στο ραδιόφωνο. Το τηλέφωνο και η τηλεόραση για πολλούς ήταν είδος πολυτελείας. Οι στρατιώτες αρχίζουν να ετοιμάζουν τις σκηνές για τους κατοίκους , να δίνουν ψωμί και κονσέρβες στα 3 σχολεία της πόλης. Μια πόλη που έχει πέσει ,έχει γονατίσει , στην οργή της φύσης. Θυμίζει βομβαρδισμένο τοπίο.
Παίρνω το ποδήλατό μου και κάνω μια βόλτα σε όλη την πόλη. Με δυσκολία περνώ τους δρόμους μιας και οι πέτρες και τα χαλάσματα, τους έχουν κλείσει. Στρατός παντού με μπουλντόζες, να ανοίγουν δρόμους ,να ρίχνουν τα επικίνδυνα κτίρια.
Ερείπια παντού, οι άνθρωποι να κλαίνε και να λένε:
*Γιατί Θεέ μου*.
Κάποιοι έλεγαν ότι η πόλη είναι κούφια από κάτω και ότι θα γίνει μεγαλύτερος σεισμός και θα χαθεί. Δεν θέλει πολύ ο άνθρωπος όταν έχει πόνο να τον πάρει από κάτω. Υπήρχαν όμως και οι ψύχραιμοι που έλεγαν δόξα τον Θεό ,είμαστε ζωντανοί:
*Τα σπίτια ξαναφτιάχνονται ,οι άνθρωποι όμως όχι*.
Ευτυχώς δεν υπήρξαν θύματα ,24 άνθρωποι τραυματίστηκαν , 5222 κτίρια καταστράφηκαν, 14726 υπέστησαν σοβαρές βλάβες και 10688 κτίρια και σπίτια μικρότερες ζημιές σε όλες τις γύρω περιοχές.
Θυμάμαι στην πλατεία ένα από τα λίγα αμάξια που υπήρχαν τότε την εποχή εκείνη, να έχει πλακωθεί από τις πέτρες και τον άνθρωπο που το είχε να κλαίει μπροστά του.
Περνώ από το καφενείο που δούλευα σερβιτόρος στην πλατεία ………..παγώνω, αντικρίζοντας τα ερείπια από το καφενείο. Βάζω τα κλάματα , κάνω τον σταυρό μου και ευχαριστώ τον Θεό που είμαι ζωντανός !!! Στις 08:00 το πρωί θα πήγαινα για δουλειά!
Η Πλατεία του Αλμυρού στο κέντρο της πόλης.Από την δεξιά πλευρά φαίνεται το καφενείο που εργαζόμουν και έχει καταρρεύσει
Την πρώτη ημέρα κοιμηθήκαμε έξω στην αυλή ,με τον Εγκέλαδο να μας νανουρίζει όλο το βράδυ αλλά και τις επόμενες ημέρες. Την επόμενη ημέρα με την βοήθεια του στρατού, στήνουμε τις σκηνές. Κάποιοι τις στήνουν σε πάρκα και κάποιοι άλλοι δίπλα στο σπίτι τους ή σε χωράφια. Οι δονήσεις συνεχίζονταν καθημερινώς σε πιο μικρή ένταση.
Μείναμε στις σκηνές 3-4 μήνες έως ότου γίνουν οι επισκευές ή τα νέα σπίτια.
Κάποιοι κάθισαν πολύ παραπάνω και τους έπιασε βαρύς χειμώνας με αρκετό κρύο.
Την Κυριακή ο Κόσμος μαζεύεται στα μικρά εξωκλήσια για την Θεία λειτουργία και για να ευχαριστήσει τον Θεό που έμειναν ζωντανοί.
Τις επόμενες ημέρες περνούν κρατικά συνεργεία από τα σπίτια και ελέγχουν την σταστικότητα όσων σπιτιών είναι όρθια. Εάν πρέπει να κατεδαφιστεί βάζουν κόκκινο χρώμα και εάν πρέπει να επισκευαστεί, με κίτρινο χρώμα.Τα λίγα σπίτια που έχουν αντέξει στην μανία της φύσης τα τοποθετούν λευκό χρώμα.
*Όλα αυτά έμειναν στην Ιστορία σαν ένα κακό όνειρο που κάποιες φορές ζωντανεύει μπροστά μας .Ο άνθρωπος όμως είναι γεννημένος να έχει δύναμη και να αποκτά κουράγιο με την βοήθεια του Θεού*.
Δεν ξέρω αν γίναμε πιο φτωχοί σε χρήματα όλοι εμείς που ζήσαμε ή θα ζήσουμε στο μέλλον ξανά τέτοια καταστροφή .Ξέρω μονάχα ότι γίναμε πιο πλούσιοι σε σκέψη!!!
Κλείνοντας θα ήθελα να ευχαριστήσω τον Θεό που μέσα από αυτόν τον πόνο που νιώσαμε ,βγήκαμε ζωντανοί, και ακόμη ένα ΜΕΓΑΛΟ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ σε αυτούς τους Ανώνυμους στρατιώτες και όσοι έδωσαν απλόχερα την βοήθεια τους για να ξανασταθεί η πόλη στα πόδια της.
ΜΠΡΑΒΟ ΣΑΣ!!!
