Στην ψυχολογία μαθαίνουμε με κανόνες και πρότυπα. Όπως σε κάθε ανθρώπινη δραστηριότητα μαθαίνουμε και στην Εκκλησία αλλάζουμε δηλαδή συμπεριφορά προς το καλύτερο με κανόνες και πρότυπα. Η Εκκλησία έχει λοιπόν κανόνες και μάλιστα ισόκυρους με την Αγία Γραφή όπως και πρότυπα τους αγίους Άνδρες και Γυναίκες.
Ιησούς Χριστός σήμερον και στους αιώνες ο ίδιος.
Περιεχόμενα
1.εν αρχή…
Εποίησεν ο Θεός τον άνθρωπον…κατ’ εικόνα Θεού εποίησεν αυτόν, άρσεν και θήλυ εποίησεν αυτούς…και έδωσε εντολή ο Θεός αυξάνεσθε και πληθύνεσθε και σήμερα πληθυσιακά το βλέπουμε πως εφαρμόζεται όπου άλλες κοινωνίες έχουν υπερπληθυσμό με όλα τα επακόλουθα κι άλλες πάλι σβήνουν αργά αργά από επιλογή όχι φυσική βεβαίως αλλά εκτρώσεις και άλλες μεθόδους αντι-σύλληψης κι ας εορτάζει η εκκλησία μας τη σύλληψη του Προδρόμου εξ άκρας άρα συλλήψεως αγκαλιάζοντας τον εμβιούμενο κι εμψυχούμενο άνθρωπο… γνωστά όλα αυτά τοις πάσι αλλά πώς αυτό φαίνεται στους βίους των αγίων που είναι και κείνοι που πέτυχαν να ρθουν από το δυνάμει στο ενεργεία και από το κατ’ εικόνα στο καθ’ ομοίωση; Ενασχολούμενοι με τους βίους των αγίων από δημιουργίας κόσμου δηλαδή έως σήμερα και βεβαίως έως της συντελείας του κόσμου κι επειδή η Παράδοση παραδίδεται μέσω των αγίων αλλά και ψυχοπαιδαγωγικά είναι εκ των ων ουκ άνευ θεμάτων που αφορούν στην αγωγή του νέου ανθρώπου και την ταυτότητά του και την όλη του προσωπικότητα καίρια επηρεάζουν έχουμε να παρατηρήσουμε τα ακόλουθα.
Στην ΠΔ πρώτα υπάρχει σαφής προσανατολισμός στο γενετήσιο και πάσα εκτροπή τιμωρείται βαρύτατα όπως ο σοδομισμός και οι πορνείες των Ισραηλιτών πολλαχού και ο Αυνάν όπως αντιστρόφως και η εγκράτεια του Ιωσήφ στην ιστορία του λαού του Θεού και πάντοτε επικρατεί η αρετή έστω και ούτως εχόντων των πραγμάτων ώστε να έχουμε εξαρχής σαφέστατα ένα προσανατολισμό επί του θέματος και πάνω στο ου μοιχεύσεις γενικότερα και κάθε άλλης μορφή παραφιλίας και παρασυζυγίας θα λέγαμε σήμερα ακόμα και σε κείνα τα σκληρά χρόνια της εποχής όχι της χάριτος αλλά του νόμου.
2.περίοδος χάριτος…
Εις βοήθειαν και διαδοχήν του γένους των ανθρώπων στην ΚΔ λοιπόν έρχεται στο μέγα μυστήριο του γάμου ο ίδιος ο Κύριος παρών να ευλογήσει με το πρώτο Του σημείο στο μυστήριο αυτό και όπως διασώζεται στον ορθόδοξο γάμο με σαφείς προδιαγραφές και σκοποθεσία όπως ορίστηκε από τα λόγια του αρραβώνος πιο πάνω και όπως διατρέχει όλη την ακολουθία του γάμου από τα ευαγγελικά και αποστολικά λόγια και τις ευχές της εκκλησίας στο μυστήριο αλλά και τα ψαλμικά και άλλα μουσικά ώστε να έχουμε μια πλήρη εικόνα επί του θέματος και καλό θα ταν όλοι οι εμπλεκόμενοι να ασχολούνται λίγο περισσότερο επί του θέματος προς αποφυγήν παρεξηγήσεων προ αλλά και κατά τη διάρκεια της τεέλσεως του μυστηρίου και ασφαλώς πολύ πολύ περισσότερο να διαφυλάξουν την παρακαταθήκη που έλαβαν έως τέλους όπως άλλωστε συμβαίνει και με όλα τα μυστήρια της εκκλησίας.
Έκτοτε και έως σήμερα δεν υπάρχει αλλαγή και δεν είναι τυχαίο πως τόσο στην ΚΔ όσο και στις Συνόδους των πατέρων τα όποια σχετικά να συμφωνούν με τα παραπάνω προς διασφάλιση της ειρήνης και γαλήνης οικογενειακής και όχι μόνο αλλά και προληπτικώς και συμβουλευτικώς τα κείμενα ομιλούν Την αλήθεια και μεις απλώς επόμενοι τοις αγίοις πατράσι κερδίζουμε όσο το δυνατό έκαστος το παν όπως αυτό ορίστηκε στην αρχή του παρόντος. Οι βίοι των αγίων πάνω στα ίχνη του βίου του Χριστού και της Παναγίας Μητρός Του και αυτοί διακρίνουν σαφώς τις τάξεις των σωζομένων όπως αυτοί ορίστηκαν λ.χ. από τον άγιο Γρηγόριο τον Παλαμά που ερμηνεύοντας το ευαγγελικό ανάγνωσμα με την άρνηση του Πέτρου στο αντίστοιχο εωθινό και αφού έχει ξεκαθαρίσει ότι εωθινά λέγονται και γιατί αναφέρονται στην ανέσπερη ημέρα όπου όλοι και όλα οδηγούνται κάνει και μια παρατήρηση πως τρεις οι αρνήσεις του Πέτρου και τρεις οι ερωτήσεις του Κυρίου ώστε να διορθώσει με την κατάφαση την άρνηση και έτσι συμβαίνει και με κάθε αμάρτημα και αστοχία μας που πρέπει και «ισόποσα» να διορθωθεί γιατί αδικία ανεπίστροφη λέει ο άγιος νικόδημος πάλι δε συγχωρείται αλλά και για ένα παραπάνω ερμηνευτικό λόγο θεολογικότατο: τρεις οι τάξεις των σωζομένων ορθοδόξων χριστιανών που σχετίζεται με το γενετήσιο όπως θα δούμε στη συνέχεια.
Έγγαμοι και άγαμοι και σώφρονες χήροι/ες. Πρόκειται για τη γνωστή διάκριση που φέρνει στο νου τους άπειρους αγίους των συναξαρίων μας που αν καταταγούν πράγματι έτσι άριστα κατατάσσονται. Δες και σχετικό έργο Έγγαμοι άγιοι της εκκλησίας του μακαριστού γέροντος Μωυσή αλλά και όλους τους βίους των αγίων που θα διεξέλθουμε επιτροχάδην και ερευνητικώς για να δούμε στην εκκλησιαστική πράξη πόσο σημαντικό είναι το θέμα αυτό. Το φύλο λοιπόν που καθιστά ομότιμους και όχι ίσους τον άνδρα με τη γυναίκα αφού γνωστοί λόγοι επιβάλλουν από τη φύση άλλα κι όχι άλλα αντ’ άλλων όσο και να επιχειρείται σύγχυση πότε πότε αλλά οι γενικές γραμμές επαληθεύουν του Λόγου το ασφαλές. απλώς άλλοτε οι κοινωνίες είναι πιο ελεύθερες και ίσως φιλελεύθερες κι άλλοτε όχι όπως βλέπουμε και στις μέρες μας με το μεγαλύτερο μέρος να στενάζει επ’ αυτού με τις ποικίλες κακοποιήσεις επί του γενετησίου που δεν περιορίζονται εκεί αλλά οδηγούν και στο ου φονεύσεις και ου κλέψεις κοκ. και η δουλεία και πολλαπλή κακοποίηση του σώματος κάθε άλλο παρά εξέλιπε στην υφήλιο…Κι επειδή είναι και κοινωνικό το θέμα αλλά και ιστορικό η Παράδοση των αγίων έχει να μας πει πολλά.
Χωρίς να επιχειρήσουμε να εξαντλήσουμε το θέμα πρέπει οπωσδήποτε να σταθούμε και σε μερικές εξαιρετικές περιπτώσεις στο διάβα της ιστορίας και της Παράδοσης όπως άγιες γυναίκες που έζησαν ανάμεσα σε άντρες ως άντρες και τους γνωστούς ευνούχους του Βυζαντίου και την παραφιλία τότε και επί τουρκοκρατίας. όπως σημειώνει κι ο ειδικός επί του θέματος άγιος Νικόδημος Αγιορείτης στο προαναφερθέν έργο Αθήνα 2017 σ.362 η θέση της γυναίκας στους βίους των αγίων και η σύγχρονη αγωγή των δυο φύλων: δέκα παρθένες του ευαγγελίου μπορεί να ναι λέει ο άγιος εδώ ήδη στο πρώτο του βιογραφούμενο περιστατικό κείνες που αναφέρονται στους βίους του συναξαριστή δηλαδή δέκα γυναίκες που έζησαν ασκητικώς ανάμεσα σε άντρες χωρίς να τις υποψιαστούν καν ακόμα και (οι) άντρες (τους) πως είναι γυναίκες και που με τη σειρά ανευρίσκονται εκεί από Σεπτέμβριο έως και Αύγουστο οι εξής 1. 1 Σεπτεμβρίου από Θεοδώρα σε Θεόδωρο μετωνομασθείσα (και πάλι την ίδια μέρα ίδια αλλά στην Πελοπόννησο κι όχι στην Αλεξάνδρεια κι άγαμη τώρα κι όχι έγγαμη) και 2. 25 στον ίδιο μήνα από Ευφροσύνη σε Σμάραγδο και 3. 9 Οκτωβρίου Πελαγία και 4. 9 Οκτωβρίου Ανδρόνικος και η σύζυγός του Αθανασία-Αθανάσιος 5. 29 στον ίδιο μήνα από Άννα σε Ευφημιανό και 6. 9 Νοεμβρίου Ματρώνα και 7. 15 Δεκεμβρίου από ΣΙωσσάνα σε Ιωάννη και 8. 24 στον ίδιο μήνα από Ευγενία σε Ευγένιο και 9. 4 Ιανουαρίου από Απολλιναρία σε Δωρόθεο και 10. 12 Φεβρουαρίου από Μαρία σε Μαρίνο.
Ειδική αναφορά στους ευνούχους, φρουρούς και συνοδούς, κληρικούς και λαϊκούς ακόμα και αγίους της εκκλησίας πάλι μας οδηγεί στο ίδιο σημείο γιατί υπάρχει πλήθος αξιωματούχων όπως ο στρατηγός Ναρσής αλλά και πολύ γνωστός άγιος και μάλιστα ιδρυτής δυο από τις είκοσι Ιερές Μονές του Αγίου Όρους και στο εξαιρετικό βιβλίο καθηγήτριας Πανεπιστημίου όπου και ο Αινστάιν με τον τίτλο Η εκπληκτική ζωή μιας μεσαιωνικής αυτοκρατορίας(2008) –μιλώντας βεβαίως για το Βυζάντιο με τα πιο λαμπρά γράμματα υπάρχει και ξεχωριστό κεφάλαιο επί του θέματος όπου σημειώνει τα εξής: στο βίο του αγίου Ανδρέα του δια Χριστόν σαλού(10ος αιώνας) αναφέρεται μια τέτοια περίπτωση ευνούχου καταγράφοντας επιπλέον -και επί λέξει- την υποχρέωσή του να «τελεί τη διεστραμμένη σοδομική πράξη» στο υπνοδωμάτιο του κυρίου του δραστηριότητα για την οποία ο άγιος τον απειλεί με το πυρ της κολάσεως κι όταν ένας φίλος του αγίου επεσήμανε πως ο ευνούχος αρχιαθαλαμηπόλος όφειλε να υπακούει τον κύριό του αλλιώς θα τιμωρούνταν με ξυλοδαρμό και αυστηρές ποινές ο άγιος απάντησε πως εάν οι δούλοι αντιστέκονταν σε αυτό το αποτρόπαιο πάθος «τότε θα λάβουν διπλή και τριπλή ευλογία γιατί χάρη στα μαρτύρια που μόλις ανέφερες θα εισέλθουν στις τάξεις των μαρτύρων» -που είναι και η θέση της εκκλησίας όπως θα δούμε και αλλού εδώ.
Σχετίζεται πάντως και με τη σφαγή στον ιππόδρομο της Θεσσαλονίκης το θέμα της παραφιλίας και όπου με δεύτερο συνθετικό –φιλία ο νοών νοείτω όπως περιγράφεται και στην προς Ρωμαίους επιστολή (…ήλλαξαν την δόξαν του αφθάρτου Θεού εν ομοιώματι εικόνος φθαρτού ανθρώπου και πετεινών και τετραπόδων και ερπετών. Διό και παρέδωκεν αυτούς ο Θεός εν ταις επιθυμίαις των καρδιών αυτών εις ακαθαρσίαν του ατιμάζεσθαι τα σώματα αυτών εν αυτοίς οίτινες μετήλλαξαν την αλήθειαν του Θεού εν τω ψεύδει και εσεβάσθησαν και ελάτρευσαν τη κτίσει παρά τον κτίσαντα ος εστιν ευλογητός εις τους αιώνας αμήν. Και δια τούτο παρέδωκεν αυτούς ο Θεός εις πάθη ατιμίας αί τε γαρ θήλειαι αυτών μετήλλαξαν την φυσικήν χρήσιν εις την παρά φύσιν ομοίως δε και οι άρσενες αφέντες την φυσικήν χρήσιν της θηλείας εξεκαύθησαν εν τη ορέξει αυτών εις αλλήλους άρσενες εν άρσεσι την ασχημοσύνην κατεργαζόμενοι και την αντιμισθίαν ην έδει της πλάνης αυτών εν εαυτοίς απολαμβάνοντες και καθώς ουκ εδοκίμασαν τον Θεόν έχειν εν επιγνώσει παρέδωκεν αυτούς ο Θεός εις αδόκιμον νουν ποιείν τα μη καθήκοντα πεπληρωμένους πάση αδικία, πορνεία, πονηρία κά. αλλά και .και ου μόνον αυτοί ποιούσιν αλλά και συνευδοκούσι τοις πράσσουσι!)
3.εν τέλει…
Τέλος –γιατί τέλος δεν έχει το θέμα αυτό στους αιώνες- το ίδιο θέμα αντιμετώπισαν μέσα στο μαρτύριό τους κι οι νεομάρτυρες ξεκινώντας επί φραγκοκρατίας αλλά και επί τουρκοκρατίας γιατί αντίστροφα πρόβαλαν τη διαφορετικότητά τους οι άγιοι αυτοί τιμώντας την εγκράτεια και τον ορθόδοξο γάμο αναλόγως σε σχέση πάντοτε με τις πρακτικές των οθωμανών και μάλιστα αποτελεί και σημείο διαφοράς ανάμεσα στους δυο πολιτισμούς σημαντικότατος και για τούτο και η γενναία και έως θανάτου αντίσταση σε τέτοιες πρακτικές από τους νεομάρτυρες όπως επεσήμαναν κι οι ίδιοι οι μάρτυρες στους τυράννους τους κι όπως έχει καταγραφεί από αυτόπτες μάρτυρες των μαρτύρων αυτών και ηρώων της εθνικής αντίστασης και της εκκλησίας ενταυτώ όπως δηλώνει ο πολύς Ν.Σβορώνος σε ιστορικό του σύγγραμμα και μάλιστα ειδικά για μας τους Έλληνες η εκκλησία ομολογεί ο κορυφαίος ιστορικός έσωσε τον ελληνισμό επί τουρκοκρατίας και φραγκοκρατίας!
Και για να κλείσουμε τη σύντομη κι ολότελα περιεκτική ως πρώτη προσέγγιση επί του θέματος αναφέρουμε τη θέση του αγίου Γρηγορίου Παλαμά για μικτούς και εμποδισμένους γάμους και άλλα συναφή που και αισχρόν εστι και λέγειν και περιλαμβάνονται στους κανόνες της εκκλησίας –Δες Θησαυρό Κυρίου, 2015, π. Αντωνίου Μπιλάλη- δηλαδή πως παρεκκλίσεις ηθικής φύσεως και παραφιλίες με αιρετικές ορέξεις είναι αλληλένδετες και η καθημερινή πράξη και πρακτική έρχεται να επαληθεύσει απολύτως σε διεθνή βάση και με ανάλογες συνέπειες για τους εμπλεκόμενους. Και εννοείται πως η πολλαπλή προσβολή του γενετησίου φύλου ήταν μέσα στις αφάνταστες ταπεινώσεις που υπέστησαν πολλοί άγιοι μάρτυρες της εκκλησίας και η αποφυγή τέτοιων ταπεινώσεων ώθησε άλλους πάλι στην με κάθε μέσο αποφυγή της καθιερώνοντας και καθοσιώνοντας τη μαρτυρική θυσία αυτή όπως και εκείνης του Κυρίου και των Σουλιωτών γυναικών και παίδων και άλλων που έχει καταγράψει το ορθόδοξο συναξάρι όπως λ.χ. στη μικρή νεομάρτυρα από το Λασίθι Μαρία(1826) αλλά και στον έγγαμο τριακονταετή νεομάρτυρα από την Κριτσά Νικηφόρο(1832) με το μικτό γάμο και τα τραγικά όσο και μαρτυρικά επακόλουθα.
Κι αυτό γιατί όσο πλησίαζε ο καιρός και της απελευθερώσεως της Κρήτης τα σχετικά πλήθαιναν και οι συνειδήσεις ξυπνούσαν από το βαθύ ληθαργο της αιώνιας σκλαβιάς στους Λατίνους και τους Τούρκους ως επί το πλείστον κρητικούς και δυστυχώς συγγενείς τους εξωμότες και αρνησίθρησκους ή κρυπτοχριστιανούς –δες σχετική εισήγηση στο Συνέδριο Ρεθύμνης ό.π. και με ποσοτική παρουσίαση στατιστικά- με το αίμα το ρωμέικο ακόμα να ρέει στις φλέβες τους και να ματώνουν τη νήσο με αίμα αθώο αυθαίρετα και ασύδοτα και αναίτια κοκ όπως κι η περίπτωση των αγίων συγγενών τεσσάρων στο Ρέθυμνο που από κρυπτοχριστιανοί αποκαλύφθηκαν με τα πολεμικά γεγονότα κι επειδή ενέμειναν στην αποκαλειφθεισα πλέον τους πίστη οδηγήθηκαν στο μαρτύριο με τη φρικτή σκέψη και μόνο πόσοι και πόσοι χάθηκαν αντιστρόφως και ανεπιστρεπτί όπως και οι σημερινοί ακόμα απόγονοί τους τουρκοκρητικοί στην εγγύς Ανατολή.
ΠΗΓΗ: ΔΡΑΜ 2024 ΜΙΧΑΗΛ ΤΣΑΚΙΡΑΚΗΣ τ. ΓΥΜΝΑΣΙΑΡΧΗΣ ΠΡΟΕΔΡΟΣ ΘΕΟΛΟΓΩΝ ΚΡΗΤΗΣ