Τήν Ζ’ Κυριακή ἀπό τοῦ Πάσχα, ἡ Ἐκκλησία μας τιμᾶ τήν ἱερά μνήμη τῶν Ἁγίων 318 Θεοφόρων Πατέρων, τῶν συγκροτησάντων τό 325 μ.Χ. τήν Α’ ἐν Νικαίᾳ Οἰκουμενική Σύνοδο. Ἀξίζει νά ἀφιερώσωμε λίγες γραμμές στό θέμα αὐτό, προκειμένου ἀφ’ ἑνός μέν νά γνωρίσουν οἱ πολλοί περί τῶν γεγονότων, τά ὁποῖα ἔλαβαν χώρα στήν ὡς ἄνω Ἁγία Σύνοδο, ἀφ’ ἑτέρου δέ νά ἀντλήσωμε διδάγματα καί σωτήρια μηνύματα γιά τήν πορεία μας πρός τήν θέωση.
«Και τον ρώτησαν οι μαθητές του: Διδάσκαλε, ποιος αμάρτησε, αυτός ή οι γονείς του, για να γεννηθεί τυφλός;» (Ιωάν. θ’ 2). Λίγο νωρίτερα ο Κύριος είχε θεραπεύσει τον παραλυτικό στην προβατική κολυμβήθρα και του είχε πει: «Από δω και πέρα μην αμαρτάνεις, για να μην πάθεις τίποτε χειρότερο» (Ιωάν. ε’ 14). Γίνεται φανερό από τα λόγια του Χριστού πως ο άνθρωπος εκείνος, που ήταν τόσα πολλά χρόνια ανάπηρος, έφταιγε ο ίδιος με τις αμαρτίες του για την αρρώστια του. Η περίπτωση του γεννημένου τυφλού όμως ήταν ασαφής και γι’ αυτό οι μαθητές ρώτησαν το Χριστό: «Ποιος αμάρτησε;»
Ἡ πηγὴ τῆς ζωῆς, καθισμένος κοντὰ στὸ πηγάδι ζητᾶ νὰ πιῆ μὴ θέλοντας νὰ πιῆ ἀλλὰ νὰ δώση. Δῶσε μου νὰ πιῶ, γιὰ νὰ σοῦ δώσω νὰ πιῆς νερὸ ἀφθαρσίας. Γιατὶ ἐγὼ διψῶ τὴ σωτηρία τῶν ἀνθρώπων. Διψῶ ὄχι γιὰ νὰ πιῶ ἀλλὰ γιὰ νὰ ποτίσω.
Σε λίγους πιστούς είναι γνωστή η εορτή, αυτή. Εκτός από τους ιερείς και μερικούς άλλους χριστιανούς, που έχουν ένα στενότερο σύνδεσμο με την Εκκλησία μας, οι περισσότεροι δεν γνωρίζουν καν την ύπαρξή της. Λίγοι είναι εκείνοι που εκκλησιάζονται κατ’ αύτη και οι περισσότεροι δεν υποπτεύονται καν, ότι την Τετάρτη μετά την Κυριακή του Παραλύτου πανηγυρίζει η Εκκλησία μία μεγάλη Δεσποτική εορτή, την εορτή της Μεσοπεντηκοστής.
Το σημερινό Ευαγγέλιο μας παρουσιάζει τον Κύριο να θεραπεύει θαυματουργικά τον παράλυτο στα Ιεροσόλυμα. Οι θαυματουργικές θεραπείες των αρρώστων ήταν ένα τρανό σημάδι πως ο Κύριος είναι ο αληθινός Θεάνθρωπος και Σωτήρας μας. Η σωματική αρρώστια είναι κι αυτή στον άνθρωπο κληρονομιά της αμαρτίας· της πρώτης αμαρτίας των πρωτοπλάστων στον παράδεισο, τότε που τους ξεγέλασε ο διάβολος και τους έβαλε να παραβούν την εντολή του Θεού. Η τραγωδία του ανθρώπου είναι πάντα η αμαρτία του, ο μολυσμός της σαρκός και του πνεύματός του και η ταραχή που γεννιέται μέσα του από την παράβαση των εντολών του Θεού. Η αμαρτία είναι που χωρίζει τον άνθρωπο από το Θεό, αλλά ο Χριστός, είναι Εκείνος που μας λυτρώνει και μας σώζει από τη σωματική και ψυχική μας ασθένεια.
Η ζωντανή πίστη των μυροφόρων γυναικών ήταν εκείνη που τους παρακίνησε σε πορεία προς τον τάφο του Ιησού, αφού γνώριζαν εξάλλου ότι ο τάφος ήταν σφραγισμένος και πως φυλούσαν ανύσταχτα οι Ρωμαίοι στρατιώτες. Εφοδιασμένες με αρώματα και μύρα, ξεκίνησαν βαθιά χαράματα της Κυριακής για τον Τάφο του Χριστού.
Ο απ. Θωμάς ανταποκρίνεται σ’ αυτή την επιθυμία του Χριστού και δεν μένει στη συνάντηση με τον Κύριο, το Διδάσκαλο, τον αναμορφωτή, τον κήρυκα της κοινωνικής δικαιοσύνης και της ηθικής τάξεως, αλλά προχωρεί στην συνάντηση με το Θεό, αναφωνώντας: «Ο Κύριός μου και ο Θεός μου!»
«Η Ανάσταση του Χριστού, διακηρύσσοντας τη νίκη της ζωής κατά του θανάτου και όλων των φθοροποιών παθών, μας καλεί να χαρούμε την απελευθέρωσή μας από τη δυναστεία τους. Και σε έναν κόσμο που σπαράσσεται από θανατηφόρες εχθρότητες και αναλγησία, να γίνουμε αγωνιστές κατά του μίσους και των ποικίλων μεταλλάξεών του. Και να αγωνιζόμαστε με αλύγιστη πίστη, ώστε να ενισχύεται η ομόνοια, η καταλλαγή, η αγάπη, η ενότητα, η αρμονική συνύπαρξη των ανθρώπων και των λαών».
Το κοσμοϊστορικό, κοσμοχαρμόσυνο, μεγάλο, μοναδικό και ανεπανάληπτο θαύμα της αναστάσεως του Χριστού αποτελεί το κέντρο των εορτών της αγίας μητέρας μας Ορθόδοξης Εκκλησίας. Είναι αναμφισβήτητα η «εορτή των εορτών και πανήγυρις των πανηγύρεων» κατά τον ωραιότατο αναστάσιμο κανόνα του αγίου Ιωάννου του Δαμάσκηνου.
Ελληνικά
English
Deutsch
Français
Italiano
Español
Српски језик
Русский
日本語
简体中文
العربية
עִבְרִית
Türkçe