Συζητώντας με τον Πανιερώτατο Μητροπολίτη Λεμεσού κ. Αθανάσιο, με βάση την Ευαγγελική Περικοπή κάθε Κυριακής, εξερευνούμε δρόμους προς την πνευματική “βαθιά” καρδιά, τον εσωτερικό άνθρωπο, το κέντρο της προσωπικότητός του, τα ίχνη της παρουσίας του Κυρίου μέσα μας. Συντονίζει ο Νικόλαος Γκουράρος.
Πως ο Ιωσήφ και ο Νικόδημος βρήκαν αυτό το θάρρος και πήγαν και ζήτησαν το σώμα του Κυρίου από τον Πιλάτο αμέσως μετά την Σταύρωση Του για να το κηδεύσουν; Όλοι οι άλλοι μαθητές λάκισαν. Τι προβάλλει για εμάς το Ευαγγέλιο μέσω της τόλμης αυτών των δύο μαθητών; Πως μεταποιείται στη ψυχή μας η δειλία και γίνεται αγία παρρησία; Στίς δύσκολες συνθήκες της ζωής πως οι σημερινές γυναίκες μπορούν νά γίνουν μυροφόρες; Ήταν τυχαίο ότι σε γυναίκες πρώτα το πρώτο Χριστός Ανέστη; Και ότι γυναίκες ήταν οι πρώτοι κήρυκες της Αναστάσεως; Τι προβάλλει για εμάς η Εκκλησία με την Παναγία σε σχέση με το γεγονός της Αναστάσεως; Ποιες αρετές ἔδειξαν οι μυροφόρες ποὺ δέν ἔδειξαν οὔτε οἱ μαθηταί τοῦ Κυρίου; Πῆγαν νά ἀρωματίσουν καί ἀρωματίστηκαν οἱ ἴδιες.Τι διαφορά είχε η Εύα με τις Μυροφόρες; Επίσης πως συνδέεται ο τρόπος με τον οποίο οι Μυροφόρες εισέπραξαν το χαρμόσυνο μήνυμα με τον τρόπο που ακούμε εμείς σήμερα στην Εκκλησία τα μηνύματα του Ευαγγελίου; Γιατί η Εκκλησία δεν χρειάζεται ποτέ να επιχειρηματολογεί αλλά φθάνει να αναφωνεί δοξολογικά το Χριστός Ανέστη; Μπορεί η τόλμη της θυσιαζόμενης αγάπης όπως αυτή του Ιωσήφ και του Νικοδήμου να εφαρμοσθεί στην σημερινή κοινωνία από τους εκπροσώπους του λαού; Για τις μυροφόρες δεν υπήρχε αμφιβολία αλλά σίγουρη ελπίδα. Μπορεί να κλαπεί η ελπίδα; Τα πρώτα λόγια που είπε ο Κύριος μας Ιησούς Χριστός μετά την ανάσταση ήταν το «χαίρετε». Για ποια χαρά μίλησε;
